paari.blogfa.com

az-yad-rafteh.blogfa.com

از ياد رفته

http://www.az-yad-rafteh.blogfa.com/8512.aspx

و شايد سهم كوچكي از اندوه . تو بي آنكه به فكر غربت چشمان من باشي. و اينك من مانده ام در تنهايي. ديگر آرزو دير است. و شايد زندگي را زيستيم يك بار. آري، زندگي اين است. نوشته شده در چهارشنبه بیست و سوم اسفند ۱۳۸۵ساعت 0:55 توسط از یاد رفته. من و تنهايي و غم هاي سياه، تو و راهي به ديار دگري. در دلم آتش و خون مي جوشد، واي بر من كه ز دل بي خبري. مكن آزاد مرا اي صياد، نپرد مرغك بشكسته پري. دل هيچ نيرزد به خدا، صدفي مانده تهي از گوهري. تو و آن دل كه ك شد زار مرا، بي تو. اي دوست من و چشم تري. رهگذر كوچه هاي تنهايي.

az-yad-rafteh.blogfa.com

از ياد رفته

http://www.az-yad-rafteh.blogfa.com/8601.aspx

و شايد سهم كوچكي از اندوه . رسم زندگي اين است. رسم زندگي اين است. يك روز كسي را دوست مي داري. او رفته است و همه چيز تمام شده است. مثل يك مهماني كه به آخر مي رسد. و تو به حال خود رها مي شوي. اين رسم زندگي است. تو نمي تواني آن را تغيير دهي،. اين تنها كاري است كه از دست تو بر مي آيد. نوشته شده در پنجشنبه نهم فروردین ۱۳۸۶ساعت 23:46 توسط از یاد رفته. در دنيا غريبم و در تبعيد من،. غربت و دلتنگي غمگيني است. من تنها هستم و در تنهايي خود،. سرزمين ناشناخته و سحرآميزي. اين تصور روياهاي مرا با يك.

az-yad-rafteh.blogfa.com

از ياد رفته - گذرگاه زمان

http://www.az-yad-rafteh.blogfa.com/post-19.aspx

و شايد سهم كوچكي از اندوه . خیمه شب بازی دهر. با همه تلخی و شیرینی خود می گذرد. رنگ ها رنگ دگر می گیرند. که چه شیرین و چه تلخ. دست ناخورده به جا می ماند. نوشته شده در یکشنبه بیست و یکم مرداد ۱۳۸۶ساعت 23:30 توسط از یاد رفته. در دنيا غريبم و در تبعيد من،. غربت و دلتنگي غمگيني است. من تنها هستم و در تنهايي خود،. سرزمين ناشناخته و سحرآميزي. اين تصور روياهاي مرا با يك. سرزمين بزرگ و دور از دست سرشار مي سازد. سرزميني كه هرگز نديده ام. رهگذر كوچه هاي تنهايي. شبانه ها و عاشقانه ها.

az-yad-rafteh.blogfa.com

از ياد رفته - رسم زندگي اين است

http://www.az-yad-rafteh.blogfa.com/post-17.aspx

و شايد سهم كوچكي از اندوه . رسم زندگي اين است. رسم زندگي اين است. يك روز كسي را دوست مي داري. او رفته است و همه چيز تمام شده است. مثل يك مهماني كه به آخر مي رسد. و تو به حال خود رها مي شوي. اين رسم زندگي است. تو نمي تواني آن را تغيير دهي،. اين تنها كاري است كه از دست تو بر مي آيد. نوشته شده در پنجشنبه نهم فروردین ۱۳۸۶ساعت 23:46 توسط از یاد رفته. در دنيا غريبم و در تبعيد من،. غربت و دلتنگي غمگيني است. من تنها هستم و در تنهايي خود،. سرزمين ناشناخته و سحرآميزي. اين تصور روياهاي مرا با يك.

az-yad-rafteh.blogfa.com

از ياد رفته

http://www.az-yad-rafteh.blogfa.com/8511.aspx

و شايد سهم كوچكي از اندوه . افسانه ي من به پايان رسيده است. و احساس مي كنم كه اين آخرين منزل است. آرامگاه جاويد من است. و درد و سكوت،. همنشين تنهايي جاودانه ي من! نوشته شده در دوشنبه سی ام بهمن ۱۳۸۵ساعت 12:58 توسط از یاد رفته. اي هر چه هست از تو. براي او كه مي داند دوستش دارم. بي چشم گويايت، محزون و خاموشم. هر جا جدا از من، مي مي زني هر شب. يك دم به ياد آور، لبهاي مي نوشم. عاشق تر از اينم،. برده عشق تو از سر، هم عقل و هم هوشم. شهر است و غوغاي گلپونه هاي من. اي هر چه هست از تو، من بي تو خاموشم.

az-yad-rafteh.blogfa.com

از ياد رفته

http://www.az-yad-rafteh.blogfa.com/8602.aspx

و شايد سهم كوچكي از اندوه . اگر چه هنوز در سرزمين اهورايي. اما ديگر كسي چون شمع. از خاكستر پروانه نيز كسي زاده نمي شود،. ديگر دريا هم رنگ آسمان نيست. مرده اند در اين شهر زنده ها. ديگر خاطره هاي سبز از ياد رفته اند. خلق نيز ديگر نشاني از مهرباني نيست. گفته اند پيش از اين. ظرف عمر ديو شيشه اي ست. شيشه هم شكستني ست،. اما در اين روزگار آن ظرف از جنس آهن است،. ديو هم ديگر آن ديو قصه نيست،. چيزي ست شبيه آدمي. درست شبيه آن كسي كه مثل سنگ. تو را شكسته است. اكنون به كوچه هاي خلوت دلت نگاه كن. ديگر از ياد نمي روي.

az-yad-rafteh.blogfa.com

از ياد رفته - زندگي اين است

http://www.az-yad-rafteh.blogfa.com/post-16.aspx

و شايد سهم كوچكي از اندوه . تو بي آنكه به فكر غربت چشمان من باشي. و اينك من مانده ام در تنهايي. ديگر آرزو دير است. و شايد زندگي را زيستيم يك بار. آري، زندگي اين است. نوشته شده در چهارشنبه بیست و سوم اسفند ۱۳۸۵ساعت 0:55 توسط از یاد رفته. در دنيا غريبم و در تبعيد من،. غربت و دلتنگي غمگيني است. من تنها هستم و در تنهايي خود،. سرزمين ناشناخته و سحرآميزي. اين تصور روياهاي مرا با يك. سرزمين بزرگ و دور از دست سرشار مي سازد. سرزميني كه هرگز نديده ام. رهگذر كوچه هاي تنهايي. شبانه ها و عاشقانه ها.

az-yad-rafteh.blogfa.com

از ياد رفته - بي تو

http://www.az-yad-rafteh.blogfa.com/post-15.aspx

و شايد سهم كوچكي از اندوه . من و تنهايي و غم هاي سياه، تو و راهي به ديار دگري. در دلم آتش و خون مي جوشد، واي بر من كه ز دل بي خبري. مكن آزاد مرا اي صياد، نپرد مرغك بشكسته پري. دل هيچ نيرزد به خدا، صدفي مانده تهي از گوهري. تو و آن دل كه ك شد زار مرا، بي تو. اي دوست من و چشم تري. تو و بيگانگي و تلخي و قهر، من و اشكي كه ندارد ثمري. من چو يك شاخه ي افتاده به خاك، تو گريزان چو نسيم سحري. آنچنان از بر من مي گذري، كه ز كويي گذرد رهگذري! بعد من باز كجا خواهي يافت، زين دل غمزده ديوانه تري؟ غربت و دلتنگي غمگيني است.

az-yad-rafteh.blogfa.com

از ياد رفته - آهای مهربان

http://www.az-yad-rafteh.blogfa.com/post-18.aspx

و شايد سهم كوچكي از اندوه . اگر چه هنوز در سرزمين اهورايي. اما ديگر كسي چون شمع. از خاكستر پروانه نيز كسي زاده نمي شود،. ديگر دريا هم رنگ آسمان نيست. مرده اند در اين شهر زنده ها. ديگر خاطره هاي سبز از ياد رفته اند. خلق نيز ديگر نشاني از مهرباني نيست. گفته اند پيش از اين. ظرف عمر ديو شيشه اي ست. شيشه هم شكستني ست،. اما در اين روزگار آن ظرف از جنس آهن است،. ديو هم ديگر آن ديو قصه نيست،. چيزي ست شبيه آدمي. درست شبيه آن كسي كه مثل سنگ. تو را شكسته است. اكنون به كوچه هاي خلوت دلت نگاه كن. ديگر از ياد نمي روي.